نامه‌ای به امانوئل ماکرون درباره سفر محمدجواد ظریف به فرانسه

آقای ماکرون، شما اظهارات رئیس جمهور برزیل درباره همسرتان را «بسیار بی‌ادبانه» و برای مردم برزیل «غم‌انگیز» خواندید، حتی کمی ‌فراتر رفته و گفتید: »فکر می‌‌کنم زنان برزیلی احتمالا از خواندن نوشته رئیس جمهورشان خجالت بکشند.»

من احساس و خشم شما را به خوبی درک می‌‌کنم! تحمل توهین به عزیزان بسیار سخت است، و گاهی چنان زخمی‌‌ بر روح و روان انسان وارد می‌‌کند که کنترل خشم دشوار می‌‌شود، تا جایی که گاهی دوست داری در ذهن خود دنیا را به آتش بکشی. من احساس شما را به خوبی درک کردم!

من یک زن ایرانی هستم. مجبور به ترک کشورم شدم. کشوری که در آن تمام حقوق فردی من به صورت سیستماتیک، توسط حاکمانی که چهل سال پیش به صورتی نامشروع قدرت را غصب کردند، نقض می‌‌شود. چهل سال است که این رژیم دیکتاتوری حقوق هموطنان مرا نقض می‌‌کند. مادران، خواهران و دختران من به بهانه‌های مختلف مورد توهین و تعرض قرار گرفته و به حبس‌های طولانی محکوم می‌‌شوند. چهار تن از خواهران من به جرم اهدای گل در مترو به تحمل هفتاد و چهار سال حبس محکوم شدند. ریحانه را خوب می‌‌شناسید! در نهایت اعدام شد، جرمش دفاع از خود بود!

هموطنان بهایی مرا حتی از گور هم بیرون می‌‌کشند. ورای اینکه محل کارشان را پلمپ و راه تحصیل‌شان را سد می‌‌کنند. هر روز تعدادی را دستگیر، شکنجه و به حبس‌های طولانی محکوم می‌‌کنند و خانه سالمندانشان را می‌‌بندند.

ما کشور ثروتمندی داریم. اما هموطنانم روز خود را به سختی به شب می‌‌رسانند، و هر سال تعداد زیادی از دانش‌آموزان به دلیل فقر مجبور به ترک تحصیل می‌‌شوند.

از تجاوز و شکنجه‌هایی که به خواهران و برادرانم در زندان‌های این رژیم دیکتاتوری صورت می‌‌گیرد نمی‌‌گویم زیرا بسیار «غم‌انگیز» است و شکی ندارم که شما خود همه چیز را می‌‌دانید.

در لحظه‌ای که من این نامه را می‌نویسم اطمینان دارم که عزیزانی در زندان‌های ایران شکنجه می‌‌شوند. عزیزانی را به تجاوز و کشتن عزیزانشان تهدید می‌‌کنند. عزیزانی در انفرادی هستند، کارگرانی مورد ضرب و شتم توسط مأموران رژیم هستند، به صورت زیبای عزیزانی به بهانه مبارزه با بدحجابی اسید پاشیده می‌‌شود و زنانی تن می‌‌فروشند تا نانی برای فرزندانشان ببرند!

و شما وزیر خارجه دروغگوی این رژیم نامشروع کشتارگر را که مسبب همه این جرایم است برای مذاکره به کشور خود دعوت می‌‌کنید و زمینه ملاقات او را با رهبران «جی هفت» فراهم می‌‌کنید! آیا فکر نمی‌‌کنید ندیده گرفتن رنج هر روزه هشتاد میلیون ایرانی از سوی شما «غم‌انگیز» باشد؟ آیا فکر نمی‌‌کنید «زنان فرانسوی احتمالا از مذاکره رئیس جمهورشان با قاتلان خجالت بکشند»؟

از نظر من هم غم‌انگیز و خجالت‌آور است. من خشم شما را درک کردم، امیدوارم شما هم خشم مرا درک کنید.

سفیده سامی، زهرا عزیزی