نامه سرگشاده ١٢ سازمان اپوزیسیون ایرانی به وزرای خارجه آمریکا و لهستان در مورد ضرورت مشارکت و حضور ایرانیان در کنفرانس ورشو پایتخت لهستان
ضرورت حضور و مشارکت ایرانیان در کنفرانس جهانی لهستان در ورشو پایتخت آن کشور که قرار است در مورد خاورمیانه و نقش ایران در منطقه در تاریخ ١٣ و ١٤ فوریه ٢٠١٩ برگزار شود, موضوع نامه ای است که ١٢ گروه و سازمان ایرانی خطاب به وزرای خارجه آمریکا و لهستان که میزبان اصلی هستند, نوشته شده است. در این نامه بر ضرورت حضور و مشارکت نمایندگان نمادین از جمع امضاء کنندگان نامه و از بقیه نیروهای اپوزیسیون سکولار دمکرات و آزادیخواه ایرانی تاکید شده است.
این اقدام حاصل فراخوانی است از سه سازمان سیاسی که در سرخط آن آمده بود “اين کشور ما است که درباره اش تصميم می گيرند!” در فراخوان اولیه خطاب به اپوزسیون این سوال مطرح شده بود که اگر این کنفرانس یا بخش مهمی از آن در مورد کشور ما است, پس چرا جای نمایندگان اپوزیسیون در آن خالی است؟ نمايندگانی که بتوانند با پافشاری به منافع ملی ایران راه های کم هزينه و قابل اعتمادی را برای پايان دادن به رژيم آشوبگر اسلامی نشان دهند؟ مگر اين کشور و ملت ما نيست که سرنوشت اش روی ميز تصميم گيری های خطیر قرار گرفته است؟ در فراخوان آمده بود: ” براستی چرا اجزاء مختلف اپوزيسيون، برای نجات ايران از خطرات سهمگين پیش رو، گرد هم نيايند و، بويژه شخصيت هائی که توان گردآوری ايرانيان را دارند، چه جمهوريخواه و پادشاهی پارلمانی خواه، چه تمرکزگرا و خودگردانی طلب، جه زن و چه مرد، چه بی دين و دين دار، چه شيعه يا سنی، يک صدا، به نجات کشور عزيزمان نپردازند و از اجرای وظيفه ای خطير در لحظه ای حساس خودداری کنند؟ کدامين از ميان آيندگان اپوزیسیون بی تفاوتی را که قادر نبوده وطن اش را از خطر نجات دهد خواهد بخشيد؟ و بر آنانی که در چنين موقعيت حساسی تن به اقدام نداده و بر اختلافات خود پای فشرده اند نفرين نخواهد کرد؟
بعقیده نگارنده این فراخوان سوال بسیار مهمی را مطرح کرده بود: اینکه چرا ما فعالان اپوزیسیون تمام انرژی خود را در خنثی نمودن یکدیگر بکار برده و حتی اراده, رواداری و بصیرت سیاسی برای همکاری های مقطعی و موردی در جهت منافع ملی از خود نشان نمی دهیم؟ و سوال مهمتر اینکه چرا ایرانیان در کنفرانسی که بخش عمده آن مربوط به ایران و ایرانی است نباید حضور داشته باشند؟ چرا دیگران باید بدون مشارکت ما و بدون شنیدن صدای ما برای ما تصمیم بگیرند؟ چرا در گردهمایی بین المللی ورشو که نمایندگانی از ٧٠ ملت حضور دارند, از ملت ایران نماینده یا نمایندگانی حضور ندارند؟ ما معتقدیم که جمهوری اسلامی نماینده دمکراتیک و راستین ملت ایران نیست. پس بنابراین در این شرایط “ناگه آیند” و گریزناپذیر باید حداقل کسانی از طرف اپوزیسیون سکولار دمکرات (از هر جناحی) بعنوان نمایندگان سمبولیک و نمادین مردم ایران صدای ملت را در این کنفرانس به گوش جهانیان برسانند.
بعد از فراخوان نمایندگان تعدادی از جریانات به رایزنی پرداختند که برایند آن نامه ای است الزام گونه به وزرای خارجه آمریکا و لهستان در مورد ضرورت حضور ایرانیان از نحله های مختلف اپوزیسیون در این کنفرانس. این نامه اشاره مهمی دارد به سخنان وزیر امور خارجه آمریکا که در سخنرانی ویدئویی خود به مجمع اقتصادی جهانی ٢٠١٩ در داووس در تاریخ ٢٢ ژانویه، گفته بود: “ما یک ائتلاف جهانی را برای مقابله با “ایران” و حمایت از آرمان های مردم ایران تشکیل داده ایم”. حال این سوال مطرح شده است که چگونه با محروم نمودن و عدم مشارکت دادن مردم ایران در این کنفرانس و یا بدون مشورت آنها می توان از “آرمان های مردم ایران” حمایت کرد؟ چگونه است که ایالات متحده و متحدان آن و نیز سایر قدرت ها و سازمان های بین المللی مکررا مخالفان آشتی ناپذیر یک رژیم مشخص را به کنفرانس های بین المللی در مورد آن کشور به جلسات و گردهمایی ها مربوطه دعوت می کنند. چه مخالفان دولت سوریه باشند, یا طالبان افغانستان و یا لیبی و یمن و ونزوئلا و یا هر کشور بلازده دیگری. در نتیجه عدم مشارکت دادن ایرانیان آزادیخواه در این کنفرانس غیر قابل توجیه و از منظر سیاسی نابرازنده خواهد بود.
در این نامه علاوه بر تاکید بر ضرورت تغییر کامل نظام (و نه صرفا رفتار آن) توسط مبارزه مدنی و مسالمت آمیز خود مردم ایران با حمایت جامعه جهانی, در مخالفت با جنگ نیز آمده است که رژیم متعصب مذهبی (جمهوری اسلامی) بنا به ماهیت خشن و جنگ طلب خویش از جنگ و درگیری خشونت آمیز بعنوان “نعمت الهی” استقبال می کند. بنابراین ما هر نوع جنگ و تهاجم نظامی به ایران را امری مفید برای ادامه حیات رژیم؛ و کاملا مضر و زیانبار برای منافع ملی مردم ایران می دانیم. و اینکه بدون حضور و مشارکت ایرانیان سکولار دمکرات و آزادیخواه این کنفرانس بصورت هدفمندی نه معنادار خواهد بود و نه در راستای حمایت از آرمان های مردم ایران.
بعقیده نگارنده این یک فرصت بسیار مهمی است برای همه ایرانیان آزادیخواه و بخصوص اپوزیسیون ایرانی تا برای دو روز هم که شده اختلافات درونی خود را حداقل موقتا کنار گذاشته و در یک فعل مشترک و مقطعی همگرایانه فریاد بزنند “در این کنفرانس صدای ما کجاست (where is my voice)؟ یا وگرنه اگر ما متحدانه (united) و مبتکرانه (inventively) برای مشارکت در تصمیم گیری در مورد سرنوشت خویش “تصمیم” نگیریم, دیگران برای ما تصمیم خواهند گرفت.
عبدالستار دوشوکی
مرکز مطالعات بلوچستان ـ لندن
بهمن ١٣٩٧
doshoki@gmail.com
منبع:پژواک ایران
سایت حقیقت مانا
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.