تاریخ پُر دست انداز فاشیسم! فاشسیم و راسیسم در آلمان بعد از جنگ جهانی دوم  نیره انصاری

پس از شکست فاشیسم در آلمان در سال( 1945 ) و دستگیری و محاکمه تنها چند تن از سران آن در دادگاه نورنبرگ بخش اعظم این دستگاه مخوف و جنایتکار دولتی به ویژه پلیس اعم از مخفی و غیر مخفی آن دوباره به کمک آمریکایی ها باز سازی شد و در جنگ سرد بعنوان بهترین وسیله نه تنها برای سرکوب جنبش ها و مبارزات طبقه کار گر در آلمان مثل سرکوب و کشتار اعضاء گروه بادر ماینهوف معروف به فراکسیون ارتش سرخ در دهه (70 تا 80 ) قرن گذشته بکار گرفته شد، بل، حتی بخشی از اعضای پلیس مخفی و گشتاپو هم بکمک سازمان سیا به آمریکای لاتین منتقل شدند تا آنجا هم از محاکمه احتمالی در انتظارشان به دلیل جنایات که در زمان رایش سوم مرتکب شده بودند در امان باشند و هم در سازمان دهی و سرکوب ملت های امریکای لاتین و گروهای چپ و سازمانهای چریکی آنجا ازشان استفاده شود.

دو نمونه آن شیلی و آرژانتین هستند که در آنجا این افراد با داشتن اسم و تابعیت جدید جنایات فراوانی در دوران پینوشه و یا سرهنگ های حاکم در آراژنتین مرتکب شدند که هر روز بخشی از آن تکه تکه رو می شود. آیشمن نمونه بارز آن هست که توسط اسراییلی ها در سال( 1960 ) در آرژانتین دستگیر و مخفیانه به اسراییل منتقل شد و سپس محاکمه و در سال( 1962)  اعدام شد.

تمامی مقامات از افسران گرفته تا قضات و کارمندان عالیرتبه رایش سوم پس از جنگ با همان تفکر راسیستی/فاشیستی به سر کارهای دولتی سابق خود برگشتند و تا پایان دهه( 80 ) هنوز بخشی از آنها زنده بودند و بر سرکارهایشان.

 هلموت اشمیت صدر اعظم سابق آلمان (1974تا1982)که در سرکوب گروه چریکی بادر- ماینهوف و کشتن آنها در زندان بنام خودکشی و صدور اجازه و برقراری پایگاهای اتمی آمریکا در خاک آلمان غربی بعنوان یکی از دست راستی ترین صدر اعظم های آلمان از حزب سوسیال دمکراسی بود که جزء افسران نیروی هوایی ارتش فاشیستی هیتلر تا آخرین روز نبرد جنگید و مدتی هم در زندان متفقین بود و یا پاپ اعظم اسقف کلیساهای کاتولیک هم که در جنگ دوم جهانی آنهم در بخش ضد هوایی ارتش آلمان می جنگید و پس از جنگ دستگیر و او نیز همانند هلموت اشمیت مدتی را در زندان متفقین بود دو نمونه بارز این مصداق هست.

طبقه حاکم سرمایه داری المان توانست بعد از جنگ به کمک طرح مارشال آمریکایی ها خود را بازسازی کند و پس از حدود( 15تا 20 ) سال دگربار به بزرگترین قدرت امپریالیستی اروپا تبدیل شود و به یمن رشد اقتصادی دهه( 50 و 60 )خود، به دلیل کمبود نیروی کار، قراردادهایی با کشورهای ترکیه-تونس-اسپانیا-پرتقال و حتی یوگسلاوی سابق برای وارد کردن نیروی کار ارزان بین سالهای( 1960 تا 1968 ) امضاء کرد و چندین ملیون نیروی کار از این کشورها وارد آلمان شد که حتی در زمان ورود به انها گل و سایر چیزها هدیه می کردند. این دوران، دوران شکوفایی و طلایی رشد سرمایه داری در آلمان غربی بود.

راسیسم کنترل شده از بالا بوسیله دو حزب بزرگ حاکم

تا پیش از فروپاشی شوروی و وحدت دو آلمان این کشور با یک فرهنگ فاشیستی حاکم بر مطبوعات و همچنین حضور عینی آن در تمام احزاب و به ویژه دو حزب بزرگ سوسیال دمکرات و شدیدتر در احزاب دمکرات مسیحی و سوسیال مسیحی مواجه بوده است.

 طبقه سرمایه داری حاکم در آلمان دیگر نیاز به دیکتاتوری خشن فاشیستی برای پیش برد اهدافش نداشت. سرمایه و صنعت آلمانی بخصوص بعد از دهه (90 ) اکثریت کشورهای جدا شده از بلوک شرق مانند لهستان ، مجارستان، بلغارستان و یا کشورهای جدا شده از یوگسلاوی همچون کرواتسین ….را عملا تحت کنترل و نفوذ خود در آورد. اگر هیتلر با توپ وتانک این کشورها را توانست اشغال و تحت سلطه خود درآورد سرمایه و صنعت آلمان پس از جنگ با کمک دولت اش چنین تصرفی را به نحو مسالمت آمیز و بدون خشونت با تسلط بر بازار این کشورها انجام داد. نفوذ و تسلط آلمان در این کشورها چنان شدید است که زبان آلمانی جای زبان روسی بعنوان زبان دوم این کشورها را گرفته. بنابراین راسیسم حاکم نه برای کشور گشایی به سبک سابق بل، برای مصرف داخلی آنهم بر علیه مهاجرین بوده و هست و دوهدف را دنبال می کند

 نخست:با شوریدن بخشی از طبقه کارگر بومی بر علیه بخش دیگر آن یعنی کارگران مهاجر، خاک در چشم طبقه کارگر پاشیده و باین طریق بی عدالتی وبیکاری را که ریشه در ذات سرمایه داری دار د را پوشش داده و مبارزه آنها را به جهتی غیر انسانی می کشاند.

دوم: در رقابت های دو حزب حاکم برای کسب قدرت، راسیسم کاتالیزاتوری هست که در زمان انتخابات پارلمانی برای پیروزی بر رقیب انتخاباتی برایشان مفید واقع می شود. تا اواخر قرن گذشته در اکثر کشورهای اروپایی دو حزب بزرگ سوسیال دمکراسی به همین سبک وسیاق حکومت می کردند و اجازه پیدایش یا رشد به احزاب از خود چپ تر ( چپ تر از سوسیال دمکراسی) یا راست تر (مثل احزاب راست افراطی با گرایشات فاشیستی) را نمی دادند اما با عمیق شدن بحران سرمایه داری و افزایش میلیونی بیکاران دیگر احزاب سنتی حاکم قادر به کنترل اوضاع نبودند و احزاب دست راستی افراطی تازه ای با گرایشات فاشیستی شکل گرفتند که در مبارزات پارلمانی حتی تا (20 یا30%)درصد آراءانتخاباتی را در پارلمانهای مرکزی یا ایالتی یا شهرداری کسب کردند.

نمونه این احزاب در فرانسه حزب ن.پ به رهبری مارین لوپن یا اف. پ. او در اطریش …. هستند و بر بستر هیستری ضد کمونیستی ناشی از فروپاشی بلوک شرق با گسیل داشتن نیروی انسانی و پول به آلمان شرقی که پس از وحدت دو بخش با بیکاری بالای (50%) درصدی از یک سو و عدم شکل گیری موئسسات و ارگانهای دولتی از دیگر فراز توانستند حداکثر بهره را در جذب و ارگانیزه کردن نیروی عظیم بیکارا ن ببرند و از این رهگذر دهها گروه و سازمان ملیتانت فاشیستی در کوتاه مدت مانند قارچ از زمین رویید.

 ترور مهاجران و گروههای چپ، آتش زدن خانه ها و اردوگاه های پناهندگان از سال (1990 )در ابعاد گسترده ای، ابتدا از شرق المان شروع شد و سپس به غرب آلمان سرایت کرد که کشته شدن و سوختن (11) پناهنده در سال( 1996) در شهر لوبک در ساختمان پناهنده گان و سوختن یک خانواده در خانه شخصی شان در سال( 1993) در شهر زولین گن بر اثر حمله فاشیستها دو نمونه دلخراش از این حملات ضد انسانی فاشسیتها بود.

 آمار زیر بیان واضح این شرایط در سال 2010 تاکنون می باشد.

1 – به موجب  آمار دولتی در سال( 2010) بیش از( 25.000 )دست راستی افراطی یا به بیان ساده تر ملیتانت فاشیست وجود دارد( 9.600)  از آنها ارگانیزه شده در احزاب و سازمانها هستند.

2. – در همین سال حدود (8%) درصد مردم تفکرات راست افراطی و راسیستی دارند که چیزی در حدود( 6) ملیون جمعیت آلمان را تشکیل می دهند.

3 – از سال( 1990 تا سال 2010 ) بیش از (182 ) تن در حملات راسیستی و فاشیستی جان خود را از دست داده اند.

4 – و بیش از( 762) تن زخمی شده اند.

5 – بیش از(15.905) فعل و جرم راسیستی و فاشیستی اتفاق افتاتد .

با توجه به آمار بالا این پرسش مطرح می گردد که در کشوری مانند آلمان قانون و ارگانهای دولتی چه نقشی ایفا می نمایند هنگامی که فاشیست ها  مرتکب این همه جنایت و کشتار می شوند؟

پاسخ به این پرسش دشوار نیست. وقتی که مردم در مطبوعات و رادیو تلویزیون و یا در ادارات

دولتی با بمباران تبلیغاتی راسیستی مدام مواجه شده و مشاهده می نمایند که همین مطبوعات و رادیو تلویزیونهای دولتی پوشش دهنده و زمینه ساز حملات گروه ها و احزاب فاشیست هستند.

فراتر از این ادارات دولتی و به ویژه در اداره پلیس تبعیض و آزار و حتی شکنجه کسانی که جزء اقلیت ها یا تبار غیر المانی دارند بیشتر از سازمانهای دیگر اِعمال می شود. برای نمونه  قتل های زنجیره ای تیتر مطبوعات » قتل های زنجیره ای دنر کبابی ها» بود.

تیلو سارازین چندین سال وزیر مالیات دولت سوسیال دمکرات در شهر-استان برلین بود و تا این اواخر هم یکی از مدیران رهبری بانک مرکزی آلمان. او در کتاب خود نوشت:« آلمان خود خودش را از بین می برد» که همچون بمبی در آلمان منفجر شد.

در حقیقت این عبارت همان استدلال قدیمی هیتلر در کتاب «نبرد من» است که می گوید:« ژن ها تعیین کننده سرنوشت انسانها و آینده شان می باشد» و اینگونه نتیجه گیری می کند که ترک های مهاجر سرنوشتشان از پیش رقم خورده و مردانشان سبزی فروش وکباب پز می شوند و زنانشان هم تنها دختران مقنعه پوش می زایند و از آنجایی  که جمعیت آنها رو به افزایش و جمعیت خود آلمانی ها رو به کاهش است. بنابراین در دراز مدت انسانهای با ژن هوشمند اقلیت شده و در نهایت در درازمدت آلمان خود خودش را ازبین می برد. این کتاب مورد استقبال وسیعی قرار گرفت و حتی فاشیستها در تبلیغات انتخابی شان یکی از جمله های معروف کتاب را شعار انتخاباتی خود قرار دادند.

 همکاری پلیس و مقامات قضایی با جریانات فاشیست و یا دست راستیان افراطی تفاوت می کند و دلیل آن هم نخست این است که مهاجرین و نیروهای چپ و سندیکاهای کارگری در غرب آلمان  بیشتر و قویترند زیرا از دهه( 60) با اوج گیری جنبش دانشجویی و همینطور پس از آن با ایجاد سازمان چریکی ارتش سرخ آلمان یک مبارزه ضد فاشیستی بوقوع پیوست که آن در آلمان شرقی سابق وجود نداشت.

 اما این جمله و ضرب المثل آلمانی که « پلیس از چشم چپ پلیس کور هست» به این معناست که (پلیس تنها نیروهای چپ و فعالیت های آنها را تحت کنترل داشته و سرکوب می کند و نه راست ها و دستراستی ها ) در همه کشورهای سرمایه داری و به ویژه در آلمان مصداق می یابد.

موج مهاجر ستیزی در اروپا رخداد تازه‌ای نیست. پس از جنگ بین المللی دوم و شکست فاشیسم در آلمان و ایتالیا تا پایان دهه ی (80) میلادی و فروپاشی دیوار برلین، این موج در سکوت و روبه خاموشی رفت. اما همچون زنده ماند. در اریکا با توجه به جنبش های متعدد سیاهپوستان به منظور احقاق حقِ شهروندی و برابری و یا جنگ‌های خونین شمال و جنوب، نژادپرستی و سیاه ستیزی هیچ‌گاه از رمق نیافتاد.

در کانادا سرکوب سرخپوستان، این سکنانِ نخستین آن سرزمین، در آمریکا کارگر – بردگیِ مهاجران مکزیکی – کوبایی و امریکای لاتین، در استرلیا سرکوب آب – اویجینال ها، در افریقای جنوبی آپارتاید و در خاورمیانه رشد ناسیونالیسم عرب ضد ایرانی‌ها و کردها و به گفته آن‌ها «عجم ها»! در ترکیه فاشیسم ترک علیه کردها، یونانی ها، سریانی ها و ارمنی ها سرکوبهای شدید نژادی را به همراه داشته است.

اروپا پس از دهه (90) که بسوی لیبرالیسم مدرنیته در سایه سرمایه داری غربی می رفت، بستر مهیاتری برای احیای جنبش های فاشیستی و نژادپرستانه فراهم آورد. تکه و پاره شدن اروپایی که از یک سو، در سایه اتحادیه اروپا و برداشتن مرزهای بین کشورهای متحد، یکپارچگی سرمایه داری را طلب می‌کرد و از دیگر فراز، رابطه ی « دولت – ملت» ها را به اقوام همزبان و هم نژاد تقلیل می داد. به هر کودک تازه زبان گشوده ای در هر دِه و روستا می آموخت که با کودکی در روستای مجاور خود تفاوت دارد. یا ارتودوکس از کاتولیک متفاوت است، کاتولیک با پروتستان و یا مسیحی با مسلمان فرق دارد و خداباوران با ناخداباوران… و یا آن‌ها مرتد اند و خونشان مباح! مدرنیسم را باید سدی شد و حتا به پسامدرنیست ها نیز به دیده تردید نگریست. حرکت‌های سوسیالیستی و قدرت گیری جنبش های کارگری خطرناک اند و نظم موجود را برهم می‌زنند و یا کونیست ها مالکیت ما را بر زمین‌های آبا و اجدادی مان و منابع و ابزار تولید انحصاری امان را سلب می‌کنند و ثروت را از اختیارمان خارج و بین توده ها تقسیم می نمایند. لیبرال ها از یک سو و سوسیالیست های رادیکال از دیگر فراز مدرنیسم را تبلیغ می نمایند و نمادهای تفاوت و برتری نژادی، مذهبی، زبانی و قومی را فرو می پاشند. در راه این تکه‌تکه کردنها، «نسل کُشی» های تاریخی رقم زده شد!

«هنوز فاجعه بوسنی و هرزگوین از ذهن و یاد تاریخیِ جهانِ امروز زدوده نشده است و فاشیسم در حال رشد نخستین تیرها را به منظور حذف؛ بسوی مهاجران و پناهندگان کشورهای خاورمیانه ای نشانه رفته است. مهاجرینی که بر اثر جنگ‌های خانمان براندازی که نتیجه دخالت های نظامی ناتو و نمایندگان اتحادیه اروپا و آمریکا در این منطقه است برای «حق زنده ماندن» به اروپامهاجرت می کنند.»

از سال (2001 تا 2006)در شهر های مختلف آ لمان از جنوب تا شمال(9) تن آلمانی ترک تبار(مهاجرین نسل دوم) و یک یونانی مهاجر که اکثر دارای شغل آزاد مثل داشتن مغازه کوچک کباب فروشی یا یک اینترنت کافه بودند در روز روشن و در محل کارشان با اسلحه کشته می شوند بدون اینکه پلیس »هیچگونه اثری یا نشانه ای»از قاتلین بیابد.از سال (2001تا سال 2011)پلیس آلمان ضمن «جستجوی»قاتل یا قاتلین، این قتلها را کار باند های مافیایی ترک و یا درگیری خانوادگی مهاجرین ترک می دانست و بدین شکل افکار عمومی را توجیه می کرد. واین در حالی است که این روزها تنها این سری جنایات گروهای فاشیستی و آنهم فقط در این سالهای(2001 تا 2007)مورد بحث مطبوعات هست و نه کل جنایاتی که احزاب و گروهای فاشیستی پس از سقوط رایش سوم و به ویژه پس از وحدت دو آلمان انجام داده اند.

اعتراضات ضدپناهجویان

تظاهرات ضدپناهجویِ راستگرایان افراطی در منطقه «کمنیتز» به درگیری‌های خشنوت‌آمیز انجامید.

پس از آنکه پلیس آلمان دو مهاجر سوری و عراقی را به اتهام کشتن یک مرد آلمانی با ضربات چاقو بازداشت کرد هزاران تن در شهر «کمنیتز» تظاهراتی دو روزه علیه پناهجویان برپا کردند.

مایکل کرتشمر، رئیس ایالات زاکسن آلمان  اعلام کرد:‌ «ما در پی آنیم که کسانی‌ که مرتکب این جنایت شده‌اند سریعا محکوم شوند. همچنین پیگیر آن هستیم تا کسانی که با ادای سلام هیتلری در این شهر راهپیمایی کردند نیز محکوم شوند.»

در ناآرامی‌های روزهای گذشته شماری از معترضان با ادای سلام هیتلری در خیابان‌ راهپیمایی کرده بودند. همچنین پلیس شهر شرقی ویسمار نیز از شاهدان عینی خواسته است برای اظهار نظر درخصوص ضرب و شتم یک جوان(20)ساله پناهجو که در این شهر رخداد پیشگام شوند.

شهر« کمنیتز» که در گذشته به شرق آلمان تعلق داشت پس از رشد احزاب راست‌گرای افراطی نظیر« آلترناتیو برای آلمان» به یکی از مناطق دشوار برای زندگی مهاجران این کشور تبدیل شده است.

سازمان‌های اطلاعاتی آلمان فعالیت هر دوی این احزاب تندرو را زیر نظر دارد. سران این دو حزب اعلام کردند که در شهر کمنیتز «در سوگ دانیل اچ (قربانی حمله با چاقو ) و دیگر کشته‌شدگانِ چندفرهنگی شدن اجباریِ آلمان» راهپیمایی خواهند کرد.

طرفداران راست افراطی طی روزهای گذشته در شهر کمنیتز علیه آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان و سیاست مهاجرتی او تظاهرات کردند. تعدادی از آنها به پناهجویان و مهاجران در شهر حمله کردند. همچنین در جریان تظاهرات تظاهرکنندگان راست افراطی با هواداران چپگرا که علیه آنها تظاهرات می کردند درگیر شدند.

طرفداران راست افراطی که در شهر کمنیتز حضور پررنگی دارند در گردهمایی روز دوشنبه خود شعارهای «مرکل باید برود»، «جلوی موج پناهجویان را بگیرید» و «از اروپا دفاع کنید» سر می دادند. شرکت کنندگان در گردهمایی راست افراطی همچنین از دولت آلمان خواستند که امنیت شهروندان این کشور را تامین کند.

پلیس آلمان تلاش کرد که با ماشین آبپاش از حضور مخالفان چپگرا و معترض به راست افراطی در جمع تظاهرکنندگان جلوگیری کند.

سخنگوی آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان در واکنش به تظاهرات روز یکشنبه هواداران راست افراطی گفته بود چنین رویدادهایی «جایی در حکومت قانون ما ندارند.»

محبوبیت گروه های راست افراطی و حزب «آلترناتیو برای آلمان» به دنبال پذیرش شمار زیادی از پناهجویان در این کشور افزایش یافته است.

در حقیقت ناآرامی ها زمانی آغاز شد که مردی ۳۵ ساله، عضو یک باشگاه هواداران راست افراطی، در جریان یک نزاع با ضربات چاقو کشته و موجب خشم هواداران گروه های راستگرا در این کشورشد. وی عضو باشگاه هواداران «کائوتیک کمنیتز» بود که چندی پیش تمام اعضای آن از سوی سازمان لیگ فوتبال آلمان، بوندس لیگا، از حضور در استادیوم های ورزشی منع شده بودند. گروه های راست گرا ادعا می کنند این فرد در حمله گروه های مهاجران به قتل رسیده است.استفان شیبر، سخنگوی دولت آلمان تجمع غیرقانونی راست های افراطی در این شهر را محکوم کرد و اعلام کرد تخریب و آزار افرادی که با ما متفاوت هستند از سوی این گروه ها در کشور آلمان پذیرفتنی نیست!

 راستهای افراطی نخستین بار پس از جنگ دوم جهانی با کسب(13%) درصد آرا وارد پارلمان آلمان بوندستاگ شدند. چپهای افراطی هم (9 %) درصد آرا را از آن خود کردند. در مجموع بیش از (20%) درصد مردم در آلمان از گروههای افراطی حمایت می کنند.

اگرچه معمولا «مردان سر تراشیده خشمگین» نماد نئونازی ها، افراطی ترین گروه های راست گرا هستند اما تحقیقات نشان می دهند که زنان اروپایی بیش تر از مردان جذب احزاب راست گرای افراطی می شوند.

از این بیش بنیاد فریدریش ابرت در مطالعات خود نشان می‌دهد چگونه زنان جذب این گروه ها می شوند. این بنیاد مدت ها روی گروه های راست افراطی در آلمان، فرانسه، یونان، لهستان، سوئد و مجارستان تحقیق کرده است. زنان یکی از عوامل اصلی پیروزی و ورود راست گرایان افراطی به بوندستاگ، پارلمان آلمان، در انتخابات سال (2017) آلمان بوده اند.

یک جامعه شناس در بنیاد ابرت که روی این پرونده کار کرده است می گوید یکی از اصلی ترین دلایل جذب زنان به این گروه ها تبلیغ و ترویج نوعی از برقراری عدالت اجتماعی است. راست های افراطی قول می دهند تا برای زنان امکانات مناسب و حقوق بیکاری در صورت بچه دار شدن فراهم کنند.

پیس از این، حزب راست گرای افراطی لهستان در تبلیغات انتخاباتی قول داد به زنانی که بیشتر از دو فرزند دارند ماهانه دست کم( 140) یورو به ازای هر فرزند تا سن حزب راست افراطی آلترناتیو برای آلمان (آ. اف. د،AFD) مادران خانواده را قهرمان ملی تصویر می کند و همواره مبلغ فرهنگ فرزندداری اند. این گروه‌ها بصورت مداوم از هواداران خود می خواهند برای مقابله با مهاجران فرزند آورند و کانون خانواده سفیدپوستان را زنده نگاه دارند.

همچنین در تحقیقات بنیاد ابرت  برخی از رهبران و سیاست مداران زن گروه های راست افراطی در جذب زنان تاثیر فراوانی داشته اند. هر چند که اغلب نمایندگان پارلمان، وزرا و رهبران احزاب را مردان تشکیل می دهند.

برای نمونه حزب« آ اف د،AFD »، در پارلمان آلمان(92) کرسی دارد که از این میان تنها (10) تن زن هستند؛ با این حال این حزب با تبلیغات فراوان نقش این زنان را بسیار پررنگ نشان می دهد.

مارین لوپن به عنوان رهبر اتحاد ملی فرانسه و یا آلیس ویدل، یکی از رهبران حزب« آ اف د،AFD» آلمان نقش پررنگی در جلب زنان دارند. این رهبران زن تلاش می‌کنند تا نشان دهند که احزاب راست افراطی برخلاف تصورات، بسیار مدرن و پیشرفته هستند و زنان در تصمیم گیری‌ها نقش دارند.

به باور این قلم:«گسترش مبارزه بر علیه راسیسم و نژاد پرستی، تقویت صف این مبارزه با خواستهای روشن و انسانی و برابری طلبی انسانی، از ضروریات این دوره است. متحد و یکپارچه بر علیه راسیسم و فاشیسم و نژاد پرستی باید به میدان برابری طلبیِ انسانی وارد شد!»

نیره انصاری، حقوق دان، نویسنده، پژوهشگر و کوشنده حقوق بشر

5،9،2018 میلادی

برابر با14،6،1397 خورشیدی

تاریخ پُر دست انداز فاشیسم!

فاشسیم و راسیسم در آلمان بعد از جنگ جهانی دوم

پس از شکست فاشیسم در آلمان در سال( 1945 ) و دستگیری و محاکمه تنها چند تن از سران آن در دادگاه نورنبرگ بخش اعظم این دستگاه مخوف و جنایتکار دولتی به ویژه پلیس اعم از مخفی و غیر مخفی آن دوباره به کمک آمریکایی ها باز سازی شد و در جنگ سرد بعنوان بهترین وسیله نه تنها برای سرکوب جنبش ها و مبارزات طبقه کار گر در آلمان مثل سرکوب و کشتار اعضاء گروه بادر ماینهوف معروف به فراکسیون ارتش سرخ در دهه (70 تا 80 ) قرن گذشته بکار گرفته شد، بل، حتی

بخشی از اعضای پلیس مخفی و گشتاپو هم بکمک سازمان سیا به آمریکای لاتین منتقل شدند تا آنجا هم از محاکمه احتمالی در انتظارشان به دلیل جنایات که در زمان رایش سوم مرتکب شده بودند در امان باشند و هم در سازمان دهی و سرکوب ملت های امریکای لاتین و گروهای چپ و سازمانهای چریکی آنجا ازشان استفاده شود.

دو نمونه آن شیلی و آرژانتین هستند که در آنجا این افراد با داشتن اسم و تابعیت جدید جنایات فراوانی در دوران پینوشه و یا سرهنگ های حاکم در آراژنتین مرتکب شدند که هر روز بخشی از آن تکه تکه رو می شود. آیشمن نمونه بارز آن هست که توسط اسراییلی ها در سال( 1960 ) در آرژانتین دستگیر و مخفیانه به اسراییل منتقل شد و سپس محاکمه و در سال( 1962)  اعدام شد.

تمامی مقامات از افسران گرفته تا قضات و کارمندان عالیرتبه رایش سوم پس از جنگ با همان تفکر راسیستی/فاشیستی به سر کارهای دولتی سابق خود برگشتند و تا پایان دهه( 80 ) هنوز بخشی از آنها زنده بودند و بر سرکارهایشان.

 هلموت اشمیت صدر اعظم سابق آلمان (1974تا1982)که در سرکوب گروه چریکی بادر- ماینهوف و کشتن آنها در زندان بنام خودکشی و صدور اجازه و برقراری پایگاهای اتمی آمریکا در خاک آلمان غربی بعنوان یکی از دست راستی ترین صدر اعظم های آلمان از حزب سوسیال دمکراسی بود که جزء افسران نیروی هوایی ارتش فاشیستی هیتلر تا آخرین روز نبرد جنگید و مدتی هم در زندان متفقین بود و یا پاپ اعظم اسقف کلیساهای کاتولیک هم که در جنگ دوم جهانی آنهم در بخش ضد هوایی ارتش آلمان می جنگید و پس از جنگ دستگیر و او نیز همانند هلموت اشمیت مدتی را در زندان متفقین بود دو نمونه بارز این مصداق هست.

طبقه حاکم سرمایه داری المان توانست بعد از جنگ به کمک طرح مارشال آمریکایی ها خود را بازسازی کند و پس از حدود( 15تا 20 ) سال دگربار به بزرگترین قدرت امپریالیستی اروپا تبدیل شود و به یمن رشد اقتصادی دهه( 50 و 60 )خود، به دلیل کمبود نیروی کار، قراردادهایی با کشورهای ترکیه-تونس-اسپانیا-پرتقال و حتی یوگسلاوی سابق برای وارد کردن نیروی کار ارزان بین سالهای( 1960 تا 1968 ) امضاء کرد و چندین ملیون نیروی کار از این کشورها وارد آلمان شد که حتی در زمان ورود به انها گل و سایر چیزها هدیه می کردند. این دوران، دوران شکوفایی و طلایی رشد سرمایه داری در آلمان غربی بود.

راسیسم کنترل شده از بالا بوسیله دو حزب بزرگ حاکم

تا پیش از فروپاشی شوروی و وحدت دو آلمان این کشور با یک فرهنگ فاشیستی حاکم بر مطبوعات و همچنین حضور عینی آن در تمام احزاب و به ویژه دو حزب بزرگ سوسیال دمکرات و شدیدتر در احزاب دمکرات مسیحی و سوسیال مسیحی مواجه بوده است.

 طبقه سرمایه داری حاکم در آلمان دیگر نیاز به دیکتاتوری خشن فاشیستی برای پیش برد اهدافش نداشت. سرمایه و صنعت آلمانی بخصوص بعد از دهه (90 ) اکثریت کشورهای جدا شده از بلوک شرق مانند لهستان ، مجارستان، بلغارستان و یا کشورهای جدا شده از یوگسلاوی همچون کرواتسین ….را عملا تحت کنترل و نفوذ خود در آورد. اگر هیتلر با توپ وتانک این کشورها را توانست اشغال و تحت سلطه خود درآورد سرمایه و صنعت آلمان پس از جنگ با کمک دولت اش چنین تصرفی را به نحو مسالمت آمیز و بدون خشونت با تسلط بر بازار این کشورها انجام داد. نفوذ و تسلط آلمان در این کشورها چنان شدید است که زبان آلمانی جای زبان روسی بعنوان زبان دوم این کشورها را گرفته. بنابراین راسیسم حاکم نه برای کشور گشایی به سبک سابق بل، برای مصرف داخلی آنهم بر علیه مهاجرین بوده و هست و دوهدف را دنبال می کند

 نخست:با شوریدن بخشی از طبقه کارگر بومی بر علیه بخش دیگر آن یعنی کارگران مهاجر، خاک در چشم طبقه کارگر پاشیده و باین طریق بی عدالتی وبیکاری را که ریشه در ذات سرمایه داری دار د را پوشش داده و مبارزه آنها را به جهتی غیر انسانی می کشاند.

دوم: در رقابت های دو حزب حاکم برای کسب قدرت، راسیسم کاتالیزاتوری هست که در زمان انتخابات پارلمانی برای پیروزی بر رقیب انتخاباتی برایشان مفید واقع می شود. تا اواخر قرن گذشته در اکثر کشورهای اروپایی دو حزب بزرگ سوسیال دمکراسی به همین سبک وسیاق حکومت می کردند و اجازه پیدایش یا رشد به احزاب از خود چپ تر ( چپ تر از سوسیال دمکراسی) یا راست تر (مثل احزاب راست افراطی با گرایشات فاشیستی) را نمی دادند اما با عمیق شدن بحران سرمایه داری و افزایش میلیونی بیکاران دیگر احزاب سنتی حاکم قادر به کنترل اوضاع نبودند و احزاب دست راستی افراطی تازه ای با گرایشات فاشیستی شکل گرفتند که در مبارزات پارلمانی حتی تا (20 یا30%)درصد آراءانتخاباتی را در پارلمانهای مرکزی یا ایالتی یا شهرداری کسب کردند.

نمونه این احزاب در فرانسه حزب ن.پ به رهبری مارین لوپن یا اف. پ. او در اطریش …. هستند و بر بستر هیستری ضد کمونیستی ناشی از فروپاشی بلوک شرق با گسیل داشتن نیروی انسانی و پول به آلمان شرقی که پس از وحدت دو بخش با بیکاری بالای (50%) درصدی از یک سو و عدم شکل گیری موئسسات و ارگانهای دولتی از دیگر فراز توانستند حداکثر بهره را در جذب و ارگانیزه کردن نیروی عظیم بیکارا ن ببرند و از این رهگذر دهها گروه و سازمان ملیتانت فاشیستی در کوتاه مدت مانند قارچ از زمین رویید.

 ترور مهاجران و گروههای چپ، آتش زدن خانه ها و اردوگاه های پناهندگان از سال (1990 )در ابعاد گسترده ای، ابتدا از شرق المان شروع شد و سپس به غرب آلمان سرایت کرد که کشته شدن و سوختن (11) پناهنده در سال( 1996) در شهر لوبک در ساختمان پناهنده گان و سوختن یک خانواده در خانه شخصی شان در سال( 1993) در شهر زولین گن بر اثر حمله فاشیستها دو نمونه دلخراش از این حملات ضد انسانی فاشسیتها بود.

 آمار زیر بیان واضح این شرایط در سال 2010 تاکنون می باشد.

1 – به موجب  آمار دولتی در سال( 2010) بیش از( 25.000 )دست راستی افراطی یا به بیان ساده تر ملیتانت فاشیست وجود دارد( 9.600)  از آنها ارگانیزه شده در احزاب و سازمانها هستند.

2. – در همین سال حدود (8%) درصد مردم تفکرات راست افراطی و راسیستی دارند که چیزی در حدود( 6) ملیون جمعیت آلمان را تشکیل می دهند.

3 – از سال( 1990 تا سال 2010 ) بیش از (182 ) تن در حملات راسیستی و فاشیستی جان خود را از دست داده اند.

4 – و بیش از( 762) تن زخمی شده اند.

5 – بیش از(15.905) فعل و جرم راسیستی و فاشیستی اتفاق افتاتد .

با توجه به آمار بالا این پرسش مطرح می گردد که در کشوری مانند آلمان قانون و ارگانهای دولتی چه نقشی ایفا می نمایند هنگامی که فاشیست ها  مرتکب این همه جنایت و کشتار می شوند؟

پاسخ به این پرسش دشوار نیست. وقتی که مردم در مطبوعات و رادیو تلویزیون و یا در ادارات

دولتی با بمباران تبلیغاتی راسیستی مدام مواجه شده و مشاهده می نمایند که همین مطبوعات و رادیو تلویزیونهای دولتی پوشش دهنده و زمینه ساز حملات گروه ها و احزاب فاشیست هستند.

فراتر از این ادارات دولتی و به ویژه در اداره پلیس تبعیض و آزار و حتی شکنجه کسانی که جزء اقلیت ها یا تبار غیر المانی دارند بیشتر از سازمانهای دیگر اِعمال می شود. برای نمونه  قتل های زنجیره ای تیتر مطبوعات » قتل های زنجیره ای دنر کبابی ها» بود.

تیلو سارازین چندین سال وزیر مالیات دولت سوسیال دمکرات در شهر-استان برلین بود و تا این اواخر هم یکی از مدیران رهبری بانک مرکزی آلمان. او در کتاب خود نوشت:« آلمان خود خودش را از بین می برد» که همچون بمبی در آلمان منفجر شد.

در حقیقت این عبارت همان استدلال قدیمی هیتلر در کتاب «نبرد من» است که می گوید:« ژن ها تعیین کننده سرنوشت انسانها و آینده شان می باشد» و اینگونه نتیجه گیری می کند که ترک های مهاجر سرنوشتشان از پیش رقم خورده و مردانشان سبزی فروش وکباب پز می شوند و زنانشان هم تنها دختران مقنعه پوش می زایند و از آنجایی  که جمعیت آنها رو به افزایش و جمعیت خود آلمانی ها رو به کاهش است. بنابراین در دراز مدت انسانهای با ژن هوشمند اقلیت شده و در نهایت در درازمدت آلمان خود خودش را ازبین می برد. این کتاب مورد استقبال وسیعی قرار گرفت و حتی فاشیستها در تبلیغات انتخابی شان یکی از جمله های معروف کتاب را شعار انتخاباتی خود قرار دادند.

 همکاری پلیس و مقامات قضایی با جریانات فاشیست و یا دست راستیان افراطی تفاوت می کند و دلیل آن هم نخست این است که مهاجرین و نیروهای چپ و سندیکاهای کارگری در غرب آلمان  بیشتر و قویترند زیرا از دهه( 60) با اوج گیری جنبش دانشجویی و همینطور پس از آن با ایجاد سازمان چریکی ارتش سرخ آلمان یک مبارزه ضد فاشیستی بوقوع پیوست که آن در آلمان شرقی سابق وجود نداشت.

 اما این جمله و ضرب المثل آلمانی که « پلیس از چشم چپ پلیس کور هست» به این معناست که (پلیس تنها نیروهای چپ و فعالیت های آنها را تحت کنترل داشته و سرکوب می کند و نه راست ها و دستراستی ها ) در همه کشورهای سرمایه داری و به ویژه در آلمان مصداق می یابد.

موج مهاجر ستیزی در اروپا رخداد تازه‌ای نیست. پس از جنگ بین المللی دوم و شکست فاشیسم در آلمان و ایتالیا تا پایان دهه ی (80) میلادی و فروپاشی دیوار برلین، این موج در سکوت و روبه خاموشی رفت. اما همچون زنده ماند. در اریکا با توجه به جنبش های متعدد سیاهپوستان به منظور احقاق حقِ شهروندی و برابری و یا جنگ‌های خونین شمال و جنوب، نژادپرستی و سیاه ستیزی هیچ‌گاه از رمق نیافتاد.

در کانادا سرکوب سرخپوستان، این سکنانِ نخستین آن سرزمین، در آمریکا کارگر – بردگیِ مهاجران مکزیکی – کوبایی و امریکای لاتین، در استرلیا سرکوب آب – اویجینال ها، در افریقای جنوبی آپارتاید و در خاورمیانه رشد ناسیونالیسم عرب ضد ایرانی‌ها و کردها و به گفته آن‌ها «عجم ها»! در ترکیه فاشیسم ترک علیه کردها، یونانی ها، سریانی ها و ارمنی ها سرکوبهای شدید نژادی را به همراه داشته است.

اروپا پس از دهه (90) که بسوی لیبرالیسم مدرنیته در سایه سرمایه داری غربی می رفت، بستر مهیاتری برای احیای جنبش های فاشیستی و نژادپرستانه فراهم آورد. تکه و پاره شدن اروپایی که از یک سو، در سایه اتحادیه اروپا و برداشتن مرزهای بین کشورهای متحد، یکپارچگی سرمایه داری را طلب می‌کرد و از دیگر فراز، رابطه ی « دولت – ملت» ها را به اقوام همزبان و هم نژاد تقلیل می داد. به هر کودک تازه زبان گشوده ای در هر دِه و روستا می آموخت که با کودکی در روستای مجاور خود تفاوت دارد. یا ارتودوکس از کاتولیک متفاوت است، کاتولیک با پروتستان و یا مسیحی با مسلمان فرق دارد و خداباوران با ناخداباوران… و یا آن‌ها مرتد اند و خونشان مباح! مدرنیسم را باید سدی شد و حتا به پسامدرنیست ها نیز به دیده تردید نگریست. حرکت‌های سوسیالیستی و قدرت گیری جنبش های کارگری خطرناک اند و نظم موجود را برهم می‌زنند و یا کونیست ها مالکیت ما را بر زمین‌های آبا و اجدادی مان و منابع و ابزار تولید انحصاری امان را سلب می‌کنند و ثروت را از اختیارمان خارج و بین توده ها تقسیم می نمایند. لیبرال ها از یک سو و سوسیالیست های رادیکال از دیگر فراز مدرنیسم را تبلیغ می نمایند و نمادهای تفاوت و برتری نژادی، مذهبی، زبانی و قومی را فرو می پاشند. در راه این تکه‌تکه کردنها، «نسل کُشی» های تاریخی رقم زده شد!

«هنوز فاجعه بوسنی و هرزگوین از ذهن و یاد تاریخیِ جهانِ امروز زدوده نشده است و فاشیسم در حال رشد نخستین تیرها را به منظور حذف؛ بسوی مهاجران و پناهندگان کشورهای خاورمیانه ای نشانه رفته است. مهاجرینی که بر اثر جنگ‌های خانمان براندازی که نتیجه دخالت های نظامی ناتو و نمایندگان اتحادیه اروپا و آمریکا در این منطقه است برای «حق زنده ماندن» به اروپامهاجرت می کنند.»

از سال (2001 تا 2006)در شهر های مختلف آ لمان از جنوب تا شمال(9) تن آلمانی ترک تبار(مهاجرین نسل دوم) و یک یونانی مهاجر که اکثر دارای شغل آزاد مثل داشتن مغازه کوچک کباب فروشی یا یک اینترنت کافه بودند در روز روشن و در محل کارشان با اسلحه کشته می شوند بدون اینکه پلیس »هیچگونه اثری یا نشانه ای»از قاتلین بیابد.از سال (2001تا سال 2011)پلیس آلمان ضمن «جستجوی»قاتل یا قاتلین، این قتلها را کار باند های مافیایی ترک و یا درگیری خانوادگی مهاجرین ترک می دانست و بدین شکل افکار عمومی را توجیه می کرد. واین در حالی است که این روزها تنها این سری جنایات گروهای فاشیستی و آنهم فقط در این سالهای(2001 تا 2007)مورد بحث مطبوعات هست و نه کل جنایاتی که احزاب و گروهای فاشیستی پس از سقوط رایش سوم و به ویژه پس از وحدت دو آلمان انجام داده اند.

اعتراضات ضدپناهجویان

تظاهرات ضدپناهجویِ راستگرایان افراطی در منطقه «کمنیتز» به درگیری‌های خشنوت‌آمیز انجامید.

پس از آنکه پلیس آلمان دو مهاجر سوری و عراقی را به اتهام کشتن یک مرد آلمانی با ضربات چاقو بازداشت کرد هزاران تن در شهر «کمنیتز» تظاهراتی دو روزه علیه پناهجویان برپا کردند.

مایکل کرتشمر، رئیس ایالات زاکسن آلمان  اعلام کرد:‌ «ما در پی آنیم که کسانی‌ که مرتکب این جنایت شده‌اند سریعا محکوم شوند. همچنین پیگیر آن هستیم تا کسانی که با ادای سلام هیتلری در این شهر راهپیمایی کردند نیز محکوم شوند.»

در ناآرامی‌های روزهای گذشته شماری از معترضان با ادای سلام هیتلری در خیابان‌ راهپیمایی کرده بودند. همچنین پلیس شهر شرقی ویسمار نیز از شاهدان عینی خواسته است برای اظهار نظر درخصوص ضرب و شتم یک جوان(20)ساله پناهجو که در این شهر رخداد پیشگام شوند.

شهر« کمنیتز» که در گذشته به شرق آلمان تعلق داشت پس از رشد احزاب راست‌گرای افراطی نظیر« آلترناتیو برای آلمان» به یکی از مناطق دشوار برای زندگی مهاجران این کشور تبدیل شده است.

سازمان‌های اطلاعاتی آلمان فعالیت هر دوی این احزاب تندرو را زیر نظر دارد. سران این دو حزب اعلام کردند که در شهر کمنیتز «در سوگ دانیل اچ (قربانی حمله با چاقو ) و دیگر کشته‌شدگانِ چندفرهنگی شدن اجباریِ آلمان» راهپیمایی خواهند کرد.

طرفداران راست افراطی طی روزهای گذشته در شهر کمنیتز علیه آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان و سیاست مهاجرتی او تظاهرات کردند. تعدادی از آنها به پناهجویان و مهاجران در شهر حمله کردند. همچنین در جریان تظاهرات تظاهرکنندگان راست افراطی با هواداران چپگرا که علیه آنها تظاهرات می کردند درگیر شدند.

طرفداران راست افراطی که در شهر کمنیتز حضور پررنگی دارند در گردهمایی روز دوشنبه خود شعارهای «مرکل باید برود»، «جلوی موج پناهجویان را بگیرید» و «از اروپا دفاع کنید» سر می دادند. شرکت کنندگان در گردهمایی راست افراطی همچنین از دولت آلمان خواستند که امنیت شهروندان این کشور را تامین کند.

پلیس آلمان تلاش کرد که با ماشین آبپاش از حضور مخالفان چپگرا و معترض به راست افراطی در جمع تظاهرکنندگان جلوگیری کند.

سخنگوی آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان در واکنش به تظاهرات روز یکشنبه هواداران راست افراطی گفته بود چنین رویدادهایی «جایی در حکومت قانون ما ندارند.»

محبوبیت گروه های راست افراطی و حزب «آلترناتیو برای آلمان» به دنبال پذیرش شمار زیادی از پناهجویان در این کشور افزایش یافته است.

در حقیقت ناآرامی ها زمانی آغاز شد که مردی ۳۵ ساله، عضو یک باشگاه هواداران راست افراطی، در جریان یک نزاع با ضربات چاقو کشته و موجب خشم هواداران گروه های راستگرا در این کشورشد. وی عضو باشگاه هواداران «کائوتیک کمنیتز» بود که چندی پیش تمام اعضای آن از سوی سازمان لیگ فوتبال آلمان، بوندس لیگا، از حضور در استادیوم های ورزشی منع شده بودند. گروه های راست گرا ادعا می کنند این فرد در حمله گروه های مهاجران به قتل رسیده است.استفان شیبر، سخنگوی دولت آلمان تجمع غیرقانونی راست های افراطی در این شهر را محکوم کرد و اعلام کرد تخریب و آزار افرادی که با ما متفاوت هستند از سوی این گروه ها در کشور آلمان پذیرفتنی نیست!

 راستهای افراطی نخستین بار پس از جنگ دوم جهانی با کسب(13%) درصد آرا وارد پارلمان آلمان بوندستاگ شدند. چپهای افراطی هم (9 %) درصد آرا را از آن خود کردند. در مجموع بیش از (20%) درصد مردم در آلمان از گروههای افراطی حمایت می کنند.

اگرچه معمولا «مردان سر تراشیده خشمگین» نماد نئونازی ها، افراطی ترین گروه های راست گرا هستند اما تحقیقات نشان می دهند که زنان اروپایی بیش تر از مردان جذب احزاب راست گرای افراطی می شوند.

از این بیش بنیاد فریدریش ابرت در مطالعات خود نشان می‌دهد چگونه زنان جذب این گروه ها می شوند. این بنیاد مدت ها روی گروه های راست افراطی در آلمان، فرانسه، یونان، لهستان، سوئد و مجارستان تحقیق کرده است. زنان یکی از عوامل اصلی پیروزی و ورود راست گرایان افراطی به بوندستاگ، پارلمان آلمان، در انتخابات سال (2017) آلمان بوده اند.

یک جامعه شناس در بنیاد ابرت که روی این پرونده کار کرده است می گوید یکی از اصلی ترین دلایل جذب زنان به این گروه ها تبلیغ و ترویج نوعی از برقراری عدالت اجتماعی است. راست های افراطی قول می دهند تا برای زنان امکانات مناسب و حقوق بیکاری در صورت بچه دار شدن فراهم کنند.

پیس از این، حزب راست گرای افراطی لهستان در تبلیغات انتخاباتی قول داد به زنانی که بیشتر از دو فرزند دارند ماهانه دست کم( 140) یورو به ازای هر فرزند تا سن حزب راست افراطی آلترناتیو برای آلمان (آ. اف. د،AFD) مادران خانواده را قهرمان ملی تصویر می کند و همواره مبلغ فرهنگ فرزندداری اند. این گروه‌ها بصورت مداوم از هواداران خود می خواهند برای مقابله با مهاجران فرزند آورند و کانون خانواده سفیدپوستان را زنده نگاه دارند.

همچنین در تحقیقات بنیاد ابرت  برخی از رهبران و سیاست مداران زن گروه های راست افراطی در جذب زنان تاثیر فراوانی داشته اند. هر چند که اغلب نمایندگان پارلمان، وزرا و رهبران احزاب را مردان تشکیل می دهند.

برای نمونه حزب« آ اف د،AFD »، در پارلمان آلمان(92) کرسی دارد که از این میان تنها (10) تن زن هستند؛ با این حال این حزب با تبلیغات فراوان نقش این زنان را بسیار پررنگ نشان می دهد.

مارین لوپن به عنوان رهبر اتحاد ملی فرانسه و یا آلیس ویدل، یکی از رهبران حزب« آ اف د،AFD» آلمان نقش پررنگی در جلب زنان دارند. این رهبران زن تلاش می‌کنند تا نشان دهند که احزاب راست افراطی برخلاف تصورات، بسیار مدرن و پیشرفته هستند و زنان در تصمیم گیری‌ها نقش دارند.

به باور این قلم:«گسترش مبارزه بر علیه راسیسم و نژاد پرستی، تقویت صف این مبارزه با خواستهای روشن و انسانی و برابری طلبی انسانی، از ضروریات این دوره است. متحد و یکپارچه بر علیه راسیسم و فاشیسم و نژاد پرستی باید به میدان برابری طلبیِ انسانی وارد شد!»

نیره انصاری، حقوق دان، نویسنده، پژوهشگر و کوشنده حقوق بشر

5،9،2018 میلادی

برابر با14،6،1397 خورشیدی

منبع:پژواک ایران

سایت حقیقت مانا