اين برنامه را تقديم به سحر خداياري موسوم به ” دختر آبي” مَي نمائم.
در خصوص چرايي ممنوعيت ورود زنان [ نيمي از جمعيت ايران] بايد از مقام هاي حکومت اسلامی و در راس آن ها [آقا] ی خامنه ای پرسش كرد. زيرا چهاردهه از اين ممنوعيت مَي گذرد و تاكنون دليل قانع كننده، منطقي و قانوني بر اين امر ارايه نداده اند و اظهاراتشان در عرصه عمومي، بيشتر جنبه كلي دارد .يا استناد شده به. فضاي بد ورزشگاه ها براي حضور زنان، يا اينكه مَي گويند زنان ممكن است از ديدن مردان ورزشكار به گناه بيفتند(عکس آن را بخوانيد!) و يا اينكه موجب اختلال زن و مرد شود و از اين قبيل توجيهات.
حال آنكه اساسا هيچ قانون نوشته و مكتوبي در اين زمينه وجود ندارد.
مَي دانيم كه تا اوائل دهه شصت، يعني سالهاي (60-61) زنان مَي توانستند در استاديوم هاي ورزشي حضور يابند و اگر علاقمند بودند مسابقه اي را ببينند. پس از آن به استناد مصوبه يا مصوبات نانوشته اي كه هيچگاه به صورت يك قانون مدون در نيامد تا امروز نيز اين تبعيض عليه زنان ادامه دارد.
در حقيقت محروم كردن زنان از حضور در بخشي از يك فضاي عمومي آنهم به دليل جنسيتشان، مصداق روشن ” نقض اصل عدم تبعيض ” است’ كه يكي از مهمترين قوانين حقوق بشري است كه دولت ها را موظف مَي كند تا از هرگونه وضع قوانين يا اِعمال سياست هايي كه افراد را به دليل جنسيت، مذهب و ساير ويژگي هايشان از حقي محروم مَي كند، بپرهيزند.
نيره أنصار، حقوق دان, نويسنده و كوشنده حقوق بشر
14,9,2019
23,6,13980
حقیقت مانا
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.