از تظاهرات ١٨ اسفند ۱۳۵۷، چهل سال، تا اینک و امروز . زنان پیامبران خیابانی ، پُرِ وحی، پُر الهام وطنین
تقدیم به شکوه و شکوفش زنان میهنم:
“عصر عجایب تغییر” ۱۳۹۱/۷/۱۰
عصرعجایب تغییر است
نه رؤیاست !، نه مرسوم !
زن را دیدم ، هماره درزایش
زنی را دیدم
لاک ناخنش قرمز
رُژ لب اش ارغوانی .
در خیابان
فرق سرش را
با خون جوانکی
از وسط کاکُل وا میکرد
من زنی را دیدم
سُرخاب بر گونه
مشت ها هوا کرده
کیف اش پُرسنگ – چشمش پر خشم !
اشک ها و سُرفه ها
درمیان دود و گاز
پُرآتش
با تلفن موبایل – پُر َوحی
من زنی را دیدم
تجدید قوا می کرد
با زبانی تشنه
از دهان پُر خونش
رُژ لب دیگری می کشید !
ارغوانی تر !!
من زنی را دیدم
شمشیر بی نیام ،از گلو رها
سفره”ترس ریخته را”درخیابان ، می گشود !
“نترسیم نترسیم – ما همه با هم هستیم”
دختری می دیدم
شیری
برون تاخته از چلّه کمان
یک تن
لَجن پوش گرُاز مسلح را
گوشمالی میداد
وآنگاه که بایورش گله های شحنگان
معرکه پس گشت مردمان پی فرار
من زنی را دیدم
روبه مردان میگفت:
نترسید نترسید
فرار نکنید !
و در غرش تارهای صدا و طنین نهیب اش
“خود”
ایستاده بود.
من میدیدم
برپاشنه های دٌخت “بی آشیل”
سرنوشت
شکست را ننوشت
من زنی را دیدم
فرشتۀ آهن واحساس
در بزنگاه یورش ودریدن
دستهایش را در امتداد سینه ، بال گشوده
سپر “مردان” گشت
من زنی را دیدم
به مردان می گفت :
نترسید نترسید…
زنی را دیدم
سپر یک زن دیگر میشد
پسری داد میزد !!
پیرزن را نزنید!
پیرزن میگفت :
“بچه ها” را نکشید !
زنی را دیدم
نه – ندیدمش -!
من شنیدم که زنی
از زندان و زنجیر
به کوهها می گفت : “طنین صدای ما باشید”.*
زنان را دیدم
با دو بال و
سی آرزو
و چهار فصل رؤیا
در موسم تغییر…
ازکتاب:« من ابی سرا و ، سراب؟!» سیامک نادری
سایت حقیقت مانا
