نامه‌ی نسرین از زندان اوین – مرداد 98
هم‌میهنان گرامی و فعالان حقوق بشر!
از داخل زندان، خبرهایی از زنان سرزمین‌ام می‌شنوم که مرا غرق شادی و خوشحالی می‌کند.
تلاشی که امروزه بانوان ایرانی برای آزادی و حق انتخاب پوشش‌شان می‌کنند، تحسین‌برانگیز است. این تحسین بیش از هر چیز به دلیل روش مسالمت‌جویانه‌ای است که انتخاب کرده‌اند و در مقابل با احکامی مجموعا چند صد ساله مواجه شده‌اند.
40 سال پیش راهی بس سخت پیش پای ملت ایران گشوده شد. زنان نیز سهم بزرگی از این راه سخت و دشوار را تا به امروز پرداخته‌اند. کنترل شبانه روزی، شخصیت و جسم و جان و روح آنان را نشانه رفت اما آنها برخلاف انتظار روئیدند و بالیدند و سعی کردند به این کنترل شبانه روزی پایان دهند.
شال‌های سپیدشان را برسر چوبی در خیابان به اهتزاز درآوردند. جای پای دختران خیابان انقلاب گل گذاشتند و در مترو و خیابان به همنوعان‌شان گل دادند. اما به ازای هر شاخه گلی، سالیانی حبس دریافت کردند و بی‌شکوه و شکایتی راهی زندان شدند.
من نیز از داخل زندان برای بانوان هموطنم که خلاقانه و مسالمت‌آمیز در این راه دشوار تلاش می‌کنند تا به حجاب اجباری پایان دهند، گل و بوسه می‌فرستم.
همچنین خبردار شدم تعدادی از هموطنانم در بازجویی‌ها بابت فعالیت‌های حمایتی‌شان از من مورد بازخواست قرار گرفته‌اند. من ضمن تقدیم صمیمانه‌ترین سپاس‌هایم از لطف و مهری که جاری می‌سازند، توجه خود و هموطنان‌ام را به تلاش جمعی‌مان جهت ارتقاء خرد جمعی، فراتر از افراد واشخاص جلب می‌کنم.
بگذار دنیا با حیرت به تلاش جمعی‌مان برای حقی عادی و ابتدایی بنگرد. این حق روزی نه چندان دور به ما بر می‌گردد.
با صمیمانه‌ترین درودها
نسرین ستوده
اوین / مرداد
حقیقت مانا
