۱۴تیر ۱۳۹۸
حنیف حیدرنژاد- بعد از انتشار بیانیه موسوم به «بیانیه 14 نفر»، جمعی ایرانیانِ عمدتا ساکن در خارج از کشور تا کنون در دو نوبت با امضای خود، حمایتشان از این بیانیه را اعلام کردند. این بیانیه با نشانه گرفتن شخص علی خامنه ای و با ردِ ولایت فقیه و با تاکید بر اینکه شخص علی خامنه ای و سیستم ولایت فقیه عامل اصلی مشکلات امروز کشور می باشد، بر عبور از جمهوری اسلامی تاکید کرده و خواهان یک جایگزین سکولار دمکرات و ایجاد یک نظام سیاسی مبتنی بر اعلامیه جهانی حقوق بشر می باشد.
آقای اسماعیل نوری علا از «حزب سکولار دمکرات ایرانیان» در یک گفتگوی تلویزیونی در مورد بیانیه موسوم به 14 نفر اظهار نظر کرده است. برگزیده کوتاه شده ی این گفتگو نیز در صفحه فیسبوکی این حزب منتشر شده است. به باور نگارنده در گفته های آقای نوری علا نکات درستی وجود دارد، مثلا: لازمه عبور از جمهوری اسلامی و به پایان رساندن نظام جمهوری اسلامی، داشتنِ تشکیلات و سازماندهی و رهبری [جمعی] بوده و اینکه فقط امضای حمایتی کردن کافی نیست. انتقاد ایشان به آن 14 نفر نیست، بلکه به حمایت کنندگان و امضا کنندگان این بیانیه است و اینکه چرا فراتر از امضا کردن، بیشتر فعالیت نمی کنند و به کار حزبی و تشکیلاتی [مثلا حمایت از تشکیلات ایشان] نمی پیوندند. ایشان از جمله می گویند: “نه، ما حمایت [امضا] نمی کنیم. ما تلاش می کنیم که «حزب ما» تبدیل بشه به پاسخ حمایتی ما به این نوع جریان ها. «حزب ما» زمینه را آماده بکنه برای اینکه روزی که این حکومت سرنگون شد، نگذاریم که هرج و مرج بر مملکت ما غلبه کند.”
در حرف های آقای اسماعیل نوری علا اما، یک تناقض بزرگ دیده می شود: اگر اقدامِ آن 14 نفر در ایران دلیرانه و مسئولانه و در راستای عبور از جمهوری اسلامی است، و اگر فراتر از حمایت لفظی، حمایت عملی است که مهم و تعیین کننده است، پس چرا حزب ایشان از این جریان حمایت نمی کند و همان کاری که ایشان می گویند، مثلا نوشتن نامه برای سیاستمداران به زبان های مختلف و… را در دستور کار خود قرار نمی دهد؟ چرا ایشان و حزب ایشان از فرصت پیش آمده برای پیوند مبارزه ایرانیان داخل و خارج از کشور حمایت نمی کند؟
نکته مهم دیگر اینکه ایشان امضا و حمایت کردن امضا کنندگان را ماجرا جویانه یا اقدامی برای راضی کردن و آرام کردن وجدان شخصی قلمداد می کند. اگرچه شاید این نظر در مورد عده ای درست باشد، اما نمی توان اقدام تک تکِ افرادِ یک جمع 500 نفره را بطور کلی مورد قضاوت قرار داده و یک مورد را به همه جمع تعمیم داد. باید توجه داشت اینکه در عمل افرادی از لاک فردی خود بیرون بیایند و بطور دسته جمعی و به دور از تعلقات مختلف و متفاوت سیاسی، زیر یک بیانیه را امضا کنند، خود اقدامی است در راستای کارِ دسته جمعی و اقدامی است در راستای شکسته شدن روحیه انزوا نشینی که می تواند در قدم های بعدی زمینه ساز کار تشکیلاتی و حزبی شود. باید چنین اقدامی، یعنی حمایت کردن، حتی در حد امضا کردن را تشویق کرد و در عین حال برای تقویت آن تلاش کرد، نه آنکه آن را تخطئه نمود. این سخن با سخن قبلی ایشان که خواستارِ تقویت روحیه و کارِ دسته جمعی و حزبی و… است، در تناقض ماهوی می باشد.
نکته دیگر اینکه در همه جای دنیا «مردم» در مبارزه و زندگی سیاسی اجتماعی، انگیزه ها و توانمندی های مختلف دارند. در یک مبارزه ی سخت و خطرناک بر علیه جمهوری اسلامی نمی توان از همه «مردم» انتظار یکسان داشت، مثلا اینکه همه به کار حزبی بپیوندند، یا همه به خیابان ها بریزند، یا همه کمک مالی بکنند و … در فرایند تغییر و تحولات سیاسی- اجتماعی، هر انسانی در حد خودش و به تشخیص خودش وارد مبارزه می شود و همان مقدار که می خواهد یا می تواند قدم بر می دارد. باید به هر قدم و تلاشِ مردم در هر حدی که در راستای مبارزه بر علیه جمهوری اسلامی است احترام گذاشت، نه آن را، آنگونه که آقای نوری علا در این گفتگو پرخاشگرانه و توهین آمیز بیان می کنند، “غلط کردن” خطاب کرد. نمی توان برای «مردم» قیم مابانه تکلیف تعیین کرد که در یک مبارزه چه بکنند یا چه نکنند. هر قدم و تلاشِ مردم بر علیه جمهوری اسلامی و برای عبور از آن، چه در داخل و یا در خارج کشور و در هر سطحی را باید قدر نهاد و تشویق کرد و در عین حال با نقد سازنده، آنها را برای قدم های بیشتر تشویق کرد و نه طلبکارانه با آنها برخورد کرد.
اگر درست کردن حزب و داشتن برنامه لازمه ی مبارزه است، که هست، آقای نوری علا بهتر است به این سوال پاسخ دهند که کم و کسری های حزب ایشان چه بوده و چه هست که از آن استقبال نمی شود. ایشان و حزبشان می توانند در کنار فعالیتِ دیگر جریان ها به تلاش های خود بیافزایند تا مردم بیشتری به حزبشان جذب شوند، اما اگر نمی شوند و بر عکس، در سال های گذشته تعدادی از آن حزب جدا شده یا اگر ترکیبِ دعوت شدگان به گردهمائی سالیانه «گنگره سکولار دمکرات ها» کم تنوع تر شده است، دلایل آن را آنالیز و به طور شفاف به اطلاع مردم برسانند، تا راه گسترشِ کار حزبی بیشتر هموار شود.
فرهنگ دمکراتیک در کار سیاسی از جمله به دور از توهین به مردم، به دور از بکن و نکن کردن و دیکته کردن قیم مابانه برای دیگران، به دور از پرخاشگری و به دور از اِعمال آتوریته فردی و شخص محوری است. لازمه کار سیاسی دمکراتیک از جمله نیازمند احترام به مردم با همه ضعف هایشان، احترام به جریان های سیاسی دمکراتیک با همه تفاوت های آنها و آمادگی برای همکاری و سازش و توافق با آنها بر سرِ اصول حداقلی دمکراتیک، با حفظ هویت شخصی یا گروهی خود می باشد.
لازمه کار سیاسیِ دمکراتیک، از جمله داشتن شفافیت، ارائه انتقاد از خود و ارائه نقد کارشناسانه و نقد سازنده از دیگران بر پایه آنالیز همه جانبه می باشد.
در یک مبارزه دمکراتیک بر علیه جمهوری اسلامی، داشتن حزب و داشتن برنامه البته لازم، اما به تنهائی کافی نیست. ارائه فرهنگ و ارزش های دمکراتیک و حقوق بشری، پرهیز از خودبرتر بینی، پرهیز از خود برحق بینی، پرهیز از تحقیر دیگران و پرهیز از پرخاشگری و توهین به دیگران، اینها، از جمله ی ابتدائی ترین الزامات فرهنگ کارِ سیاسی دمکراتیک می باشد.
با آرزوی موفقیت برای آقای نوری علا و حزبشان در مسیر مبارزه بر علیه جمهوری اسلامی
حقیقت مانا
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.