تبهکاری این حکومت مرز نمی شناسد!
اگر همه گفته های اسماعیل بخشی در فیلم های منتشر شده از سخنرانی های او را گوش کنیم، حتا یک واژه زشت و یا خشونت خواهانه در آن نمی یابیم جز حق گویی و حق خواهی. چه راهی برای او و دیگر همکاران زحمتکش و رنج دیده اش می توانست وجود داشته باشد جز گردآمدن و درخواست پرداخت دستمزد چندین ماه عقب افتاده و خواست سروسامان دادن به وضع آشفته کار و زندگی خود؟ آنها نه دست به خشونت زدند و نه کسی را تشویق به خشونت نمودند.
دستگیری، شکنجه و نفی آن
دستگیری و شکنجه وحشیانه اسماعیل بخشی، که ننگی ابدی است بر پیشانی حکومت اسلامی و شخص علی خامنه‌ای و نفی شکنجه او با بهانه های گوناگون از سوی مقام های ریز و درشت حکومت یک سوی ماجرا است و فشار و تهدید او و خانواده اش برای باز پس گیری و نفی نامه شجاعانه منتشر شده او در باره برخوردهای شرم آور بازجویان و شکنجه هایی که در زندان بر او رفته و به روح و جسمش به سختی آسیب رسانده است، سوی شرم آور تر دیگر ماجرا است که نه نخستین بار است و نه آخرین بار خواهد بود. این شیوه بسیار شناخته شده حکومت اسلامی، دستگاه های اطلاعاتی و قضایی زیر سلطه شخص “رهبرمعظم” است که پس از تبهکاری های خود، خانواده و بستگان قربانی را با بدترین و غیر انسانی ترین شیوه ها زیر فشار و شکنجه قرار داده و از هیچ کوششی برای ایجاد ترس و هراس در خانواده قربانیان و بستن دهان افشاگر آنها، کوتاهی نمی کنند.
اسماعیل بخشی و خانواده گرامی او و دیگر کارگران گرفتار در زندانهای حکومت اسلامی، به پشتیبانی همه ایرانیان در هر کجای جهان که هستند نیاز دارند. در ژرفنای کوشش های ابراهیم بخشی و دیگر کارگران جان به لب رسیده و مبارز، پشتیبانی از حق آزادی، امنیت و رفاه برای همه مردم گرفتار ایران نهفته است. آن ها یکی از ستون های اصلی فراهم آمدن زمینه های همبستگی های بیشتر میان قشرهای گوناگون در جامعه امروز ایران بوده اند و می باید سپاسگزار کوشش های پیگیرانه و سخت آنها بود.
تبهکاری های حکومت اسلامی ایران، مرز نمی شناسد. اسماعیل بخشی، خانواده او و دیگر کارگران گرفتار را فراموش نکنیم. رفتار ضد انسانی حکومت اسلامی را در هر جا باید افشا و محکوم کرد.
کوروش گلنام
دوشنبه 17 دی 1397 ـ 67 ژانویه 2019
سایت حقیقت مانا
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.