زندانیان سیاسی گلرخ ابراهیمی و آتنا دائمی در اعتراض به بیانیه ۸ مارس زهرا رهنورد خطاب به او نامه ای نوشتند.
متن کامل نامه به شرح زیر می‌باشد:
در اعتراض به بیانیه ۸ مارس (روز جهانی زن) زهرا رهنورد که به طبع مخاطبان در فضای مجازی رسید: احساس مسئولیت نمودیم تا اشاره‌ای کنیم به خاطراتی که یقینا برای ایشان ملموس‌تر است اما از قلم ایشان افتاد و ناگفته ماند.
در ابتدا اشاره می‌کنیم به زینب جلالیان و مریم اکبری منفرد، قدیمی‌ترین زندانیان سیاسی زن ایران که بیش از یک دهه از عمر خود را بی‌وقفه در زندان‌های حاکمیت اسلامی سپری نموده اند و داغ کرنش را بر دل حکومت و داغ سازش را بر دل وابستگان حاکمیت باقی گذاشتند.
زینب جلالیان از زنان مبارز کرد که تنها زندانی زن سیاسی ایران است که به حبس ابد محکوم گردید حال سالیان طولانی ست که علیرغم شکنجه های گوناگون تن به اعتراف اجباری نداده و همچنان بی گناه در تبعید گذران حبس میکند. زینبی که برای موافقت با اعزام درمانی او یکی از اعضای خانواده ش را گروگان میگیرند!
مریم‌اکبری منفرد که بدون هیچ ادله محمکه پسندی به ۱۵ سال حبس محکوم شد که بنا بر ماده ۱۳۴ قانون محاربه مصوب ۹۲ و ماده ۱۰ بند ب باید در سال ۹۵ پس از ۷ سال حبس آزاد میشد همچنان در زندان است و مدام با تهدیدات جدید وزارت اطلاعات نیز مواجه میشود.
اما آنچه که باید برای شما ملموس باشد و در روز جهانی زن روایتگر آن باشید:
در روزهایی که همسر شما نخست وزیر امام امت در دهه شصت بودند چهار تن از اعضای خانواده مریم در زندان های رژیم گلوله باران شدند و مریم در همان سالها فراق مادر را نیز به دلیل حبس ایشان در زندان تحمل میکرد.
یکی از هم بندیان فعلی مان فاطمه مثنی که هم اکنون به همراه همسرش هر کدام به ۱۵ سال حبس محکوم شدند و حال با وجود دو فرزند بی سرپرست هر دو زندانند، در روزهای نخست وزیری همسر شمانیز در حالی که ۱۳ ساله بود حدود ۳سال از دوران نوحوانی را با مادرش در زندان هایی که زیر نظر خواهران و برادران دینی شما اداره میشد سپری کرد و چه دردناک خبر کشته شدن ۳ برادرش را در همان زندان های مخوف به او و مادرش دادند.
فاطمه ای که ستاد اجرایی فرمان امام، همین چند روز پیش محل کسبشان را مصادره کرده است. فاطمه کوله باری از خاطرات زندان های دهه شصتی ست که در زمان قدرت شما اداره میشد، حال که در جنگ قدرت لباس اپوزسیون بر تن کرده اید یا رومی روم باشید یا زنگی زنگ! این میانداری در این روزگار دیگر فریبنده نیست.
آن روزها که عکس رخ امام را در پیاله مهتاب میدیدند سپری شده است اگر چه هنوز جای پونز بر پیشانی دختران انقلابی دهه ۶۰ هویداست اگر چه آن روزها را تجربه نکرده ایم اما شاهدیم که لگدهای با پوتین برادر پاسدار ها بر پیکر فاطمه ها هنوز خواب هایشان را آشفته میکند و آن پونز ها در غالب گشت ارشاد بر فرق سرمان کوبیده میشود.
هنوز صدای شلاق خوردن دختران کمونیست در وعده های صبح و ظهر و عصر به قصد اقرارشان به دیانت که با صدای اذان کوبیده میشدند و تا پایان اذان ادامه داشتند در تپه های اوین در گوش می پیچد .
شما در آن روزها دانشجو پیرو خط امام بوده اید و حالا به مقتضیات زمان رنگ عوض کرده اید.
اگر قصد دارید در روز جهانی زن که تا همین چند سال پیش به دلایل عقیدتی نادیده اش می گرفتید، یادی از زنان زندانی سیاسی کنید، به یاد آورید دختران باکره ای را که به حکم قضات وقت برای جلوگیری از ورودشان به بهشت در شب پیش از اعدام به عقد برادر پاسدارها در میاوردند تا مبادا باکره به بهشتی بروند که فقط سهم شماست!
دخترانی که انقلابشان به مصادره رفت و پایان غم‌انگیزشان با پرداخت مهریه به مادرانشان رقم خورد و سرگذشتشان تا امروز مسکوت مانده است، هر گاه که از آنها و مادرانشان و ظلم‌هایی که به آن ها روا شد افشاگری کنید در جای درست تاریخ قرار خواهید گرفت. در روز جهانی زن از زنان زخم خورده کشورمان در زمانی که متصدی امور بوده اید یاد کنید و از زنانی که قربانیان سیاست های شتاب زده هیجانات انقلابی تان بوده اند زنانی که طی انقلاب فرهنگی که نزدیکانتان تئوریسین های آن بودند برای همیشه از دانشگاه اخراج و خانه نشین شدند.
ریاست های اعمال شده ای که کمی بعدتر شما را در همان دانشگاه ها بر اریکه ریاست نشاند.
از زنانی که در فقر و تن فروشی و تجاوز و فحشا و قاچاق غوطه ور هستند یاد کنید، زنانی که قربانی قوانین خودنوشته و ارتجاعی و اقتصاد ورشکسته و فقر شده اند که می توانید در زندان های زنان یا خیابان های محروم و حاشیه های شهر سراغشان را بگیرید.
زندانیان زن ایران بیش از تصور شما هستند و بسیاری شان قربانیان بی عدالتی حاکم هستند، زندانیان سیاسی زن ایران نیز همین انگشت شماری که شما یادشان کردید نبوده و نیستند. بسیارند زنانی که نامشان در هیاهوی فضای رسانه تلالویی ندارد و یا امکان برقراری ارتباط جهت داغ کردن اخبارشان مهیا نیست.
آیا تا کنون نام نوشین دخت میر عبدالباقی را شنیده اید؟! زنی حدودا ۷۰ ساله که در ۴۰ سال عمر جمهوری اسلامی ایران به سنگین ترین حکم یعنی ۳۴ سال و ۹ ماه حبس محکوم شد و برای آزادی اش نه سفیری احضار شد و نه حتی بیانیه ای صادر گردید.
اگر به واقع قصد حمایت از زنان تحت استبداد را دارید آن دسته از زنانی را که به دروغ سعی در ساختن چهره ای کذب از خود دارند تا اذهان توده را فریب دهند ، رها کنید ! اگر نه اقدام نموده اید به ساختن حبابی دیگر همچون حباب ۵۷ که یکبار در کارنامه دارید! اینگونه نادیده گرفتن زنان تحت ظلم و زنان مبارزی که ایستاده اند بر باور خود اما جا مانده اند از بیانیه هایی که داعیه حمایت از حقوق زنان را دارند شما را در برابر تاریخ مجددا پاسخگو میکنند و این خود تناقض بزرگی ست زمانی که شعار “دروغ ممنوع”را به یاد می آوریم.
تاریخ ورق خواهد خورد و ما در برابر گفتار و اعمالمان نقد خواهیم شد.
باشد که در جایگاه درست ایستاده باشیم تا در برابر خلق توان پاسخگویی بابت اعمالمان را داشته باشیم!
گلرخ ابراهیمی ایرایی- آتنا دائمی
اسفند ۹۷
بند زنان زندان اوین
سایت حقیقت مانا
دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.