خامنه‌ای:
«ایشان (خمینی) با محاسبه عمل و فکر کرده بود. ما این را یقین داشتیم. الان هم من مطمئنم که امام با یک محاسبه درستی تدبیر کرده بود. یعنی وقتی گروهی با نظام اسلامی و حکومت اسلامی در حال جنگ هستند که محاربند، فقط آدم‌هایی که الان شمشیر دستشان است محارب نیستند بلکه آن کسی هم که فرض بفرمایید رفته پستش را تحویل بدهد و بیاید، او هم جزو همین‌هاست، آن کسی که دارد خط‌دهی می‌کند، طراحی می‌کند، او هم [جزو این‌ها است]، سرباز ذخیره‌شان هم جزو این‌ها است. تفاوتی نمی‌کند. مسئله محاربه‌ی اشخاصی که با آن‌ها همکاری داشته باشند و متّصل باشند، یک مسئله‌ی حل‌شده‌ای است تقریباً. امام با این ملاحظات این کار را کرده بودند. بنابراین از‌لحاظ فقهی و همچنین از لحاظ تشخیص امام و عملکرد امام و نظر امام جای هیچ دغدغه‌ای وجود ندارد.»
28 May 2020
FacebookTwitterBalatarinFlipboardPrint
خبرگزاری فارس بخش‌هایی از کتابی را معرفی کرده که برای نخستین بار خاطراتی از خامنه‌ای از دهه ۱۳۶۰ را نقل کرده است. بخشی از این خاطرات نشان می‌دهند که خامنه‌ای با فتوای خمینی در مورد اعدام زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ موافق بوده است.
کتابی که خبرگزاری فارس معرفی کرده «روایت رهبری: مناسبات جمهوریت و اسلامیت در انتخاب ولی فقیه» نوشته سیدیاسر جبرائیلی است. جبرائیلی جانشین دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام است و رسانه‌های جمهوری اسلامی از او به‌عنوان «کارشناس اقتصادی» یاد می‌کنند. کتاب «روایت رهبری» در سه فصل و ۶۲۰ صفحه در ۱۶ تیرماه سال گذشته از سوی دفتر حفظ و نشر آثار رهبر جمهوری اسلامی منتشر شد.
این کتاب درباره الگوی تعیین رهبر در نظام جمهوری اسلامی نوشته شده و در آن به سه رویداد تعیین روح‌الله خمینی به رهبری نظام اسلامی، تعیین آیت‌الله حسینعلی منتظری به رهبری آینده و سپس برکناری او، و همچنین تعیین علی خامنه‌ای به رهبری نظام پرداخته شده است.
در این کتاب برای نخستین بار خاطراتی از علی خامنه‌ای در دهه ۱۳۶۰ آمده است که بخشی از آن به کشتار زندانیان سیاسی ایران در تابستان ۱۳۶۷ و در پی آن برکناری آیت‌الله منتظری از قائم مقامی رهبر انقلاب اختصاص دارد.
کتاب «روایت رهبری» ضمن اشاره به نامه اعتراضی آیت‌الله منتظری به تاریخ نهم مردادماه ۱۳۶۷ خطاب به خمینی در رابطه با اعدام‌ها و مرتبط کردن اعدام‌ها به حملات نظامی مجاهدین خلق و محدود کردن اعدام‌های گسترده به اعضای این سازمان ـ موضوعاتی که مسئولان جمهوری اسلامی برای توجیه اعدام زندانیان سیاسی در سال ۶۷ به آن‌ها استناد می‌کنند ـ این نقل قول مستقیم را از سخنان علی خامنه‌ای در این‌باره آورده است:
«ایشان (خمینی) با محاسبه عمل و فکر کرده بود. ما این را یقین داشتیم. الان هم من مطمئنم که امام با یک محاسبه درستی تدبیر کرده بود. یعنی وقتی گروهی با نظام اسلامی و حکومت اسلامی در حال جنگ هستند که محاربند، فقط آدم‌هایی که الان شمشیر دستشان است محارب نیستند بلکه آن کسی هم که فرض بفرمایید رفته پستش را تحویل بدهد و بیاید، او هم جزو همین‌هاست، آن کسی که دارد خط‌دهی می‌کند، طراحی می‌کند، او هم [جزو این‌ها است]، سرباز ذخیره‌شان هم جزو این‌ها است. تفاوتی نمی‌کند. مسئله محاربه‌ی اشخاصی که با آن‌ها همکاری داشته باشند و متّصل باشند، یک مسئله‌ی حل‌شده‌ای است تقریباً. امام با این ملاحظات این کار را کرده بودند. بنابراین از‌لحاظ فقهی و همچنین از لحاظ تشخیص امام و عملکرد امام و نظر امام جای هیچ دغدغه‌ای وجود ندارد.»
سپس در این کتاب گفته شده که خمینی از اظهارات آیت‌الله منتظری «عصبانی» بود و دوم فروردین ۱۳۶۸ تصمیم بر «اقدام تند» و برکناری منتظری گرفت اما مجلس خبرگان قرار شد چهار روز بعد در این‌باره تصمیم‌گیری کند که پنجم فروردین‌ماه، نامه محرمانه منتظری به خمینی درباره اعدام‌ها از رادیو بی‌بی‌سی خوانده شد و این موضوع منجر به انتشار حکم خمینی بر برکناری منتظری شد که در آن نوشته بود:
«ازآن‌جاکه روشن شده است که شما این کشور و انقلاب عزیز مردم مسلمان ایران را پس از من به دست لیبرال‌ها و از کانال آن‌ها به منافقین می‌سپارید، صلاحیت و مشروعیت رهبری آینده نظام را از دست داده‌اید.»
علی خامنه‌ای، رئیس جمهوری وقت در آذرماه ۶۷ نیز در روزنامه رسالت با موضع‌گیری درباره اعدام زندانیان سیاسی نوشت کسانی که اعدام شدند «مستحق» اعدام بودند.
خردادماه ۱۳۹۶، او در اظهارنظری دیگر درباره اعدام هزاران مخالف سیاسی در دهه ۱۳۶۰ گفت: «من توصیه می‌کنم به کسانی که اهل فکرند، اهل تأملند و راجع به دهه ۶۰ قضاوت می‌کنند، جای شهید و جلاد عوض نشود.»
قتل‌عام زندانیان سیاسی مرداد ۱۳۶۷ با فتوای خمینی آغاز و تا شهریور همان سال ادامه یافت. کسانی که از قتل‌عام جان به در برده بودند در بندهای زندان‌های اوین و گوهردشت جای داده شدند. براساس فایل صوتی که از آیت‌الله منتظری منتشر شده است، او تنها مقام مخالف در حکومت وقت ایران با این احکام بوده است.
براساس گزارش‌های غیر رسمی در اعدام‌های تابستان ۱۳۶۷ حدود پنج هزار نفر اعدام شدند. به‌گفته نهادهای حقوق بشری تمامی اعدام‌شدگان زندانیانی بودند که یا در حال گذراندن حکم بودند یا حکمشان تمام شده بود و به دلیل امضا نکردن انزجارنامه همچنان در زندان نگه داشته می‌شدند. آن‌ها عموماً در گورهای بدون نام و نشان در شهرهای مختلف ایران دفن شدند. خانواده بسیاری از اعدام‌شدگان هنوز از محل دفن آن‌ها اطلاعی ندارند.
منبع: زمانه
حقیقت مانا
